Jose Maura De Vasconcelos- Şeker Portakalı

Bazıları için ölmek kolaydı. Uğursuz bir trenin gelmesi yetiyordu, tamamdı bu iş. Ama benim için göklere uçmak ne kadar güçtü. Herkes engel olmak için bacaklarımı tutuyordu.

"...Elimden gelse, seninle sekiz yüz elli iki bin kilometre hiç durmadan konuşurdum."

"Bu kadar yola nasıl benzin yetiştiririz?"

"Gider gibi yaparız."

Küçük küçük parçalarla, aynı üzüntüden payını alan büyük ve üzgün kişiler.

İnsanın içinden de şarkı söyleyebildiğini bilmiyor muydu yoksa? Bir şey demedim. Bilmiyorsa bunu ona öğretmeyecektim.

"....Bir türlü alışamadım. Sanki yüreğim boş bir kafes."

Uyuyalım. İnsan uyudu mu her şeyi unutur.

Bunu yapmazsam, bu gözlerin beni hayat boyu izlemesinden korkuyordum.

İnsan yüreğinin bütün sevdiklerini içine alabilmesi için çok büyük olması gerektiğini bilmelisin.

Senin yanındayken beni kimse azarlamıyor ve gün ışığının yüreğimi mutlulukla doldurduğunu hissediyorum.

Gökyüzünün benim için ne anlama geldiğini anlayamazdı.

Sevgiler!