Özdemir Asaf- Benden Sonra Mutluluk

Yaşamak bir an içinde.

Hiç kimse kendinin sahibi değil

Hepsi bir başkasının sahibi

Sanki.

Ölenleri unutma

Ama yaşayan var ise 

Onu sev

Sev ama

Büyümek en güçlü düşmesidir insanın doğadan.

Ben ölmeye gidiyorum,

Herkes ne kadar yoksa, 

O kadar.

Kaldım;

Herkes ne kadar varsa,

O kadar.

Oysa ki yaşam çok, ölüm bir

Oda çok, pencere çok, kapı çok

Duvarlarında sayısız unutkular yeşerir

Denir ki, sanılır ki ölüm yok

Çiçekler yalana bile boyun eğerler

Ama en çok gecikmedir

Bir çiçeği üzecek

Bir gün gelecek

Ölmemiş hiç kimse yaşamayacak

Yaşamamış hiç kimse

Ölmeyecek

Sınırlarda 

Her şey

Her zaman

Bir ihtimale

Karşı'dırlar.

Ağlama,

Ağlamak

Biraz öteye kaçmaktır.

Ağlamak

Hüzünle anlaşmak, 

Ve kucaklaşmaktır.

Ağlamak

Sığınmaktır ne olsa,

Avuç açmaktır.

Didem Madak- Pulbiber Mahallesi

İnsanlara uyanmalarını kim söylüyor Füsun

Kim sabah oldu diyor onlara?

Dokunsalar dağılırdı iyi pişmiş kurabiyeler gibi kalbimiz

Dünyaya bir kadının eli değse Zeyna!

Şöyle ağır bir halı gibi çırpılsa

Tozlar havalansa...

Beklemek üzerine felsefe kitabıydık

Birden sevinçli bir gezegen keşfetmiştim

Muhtemelen hayat vardı.

Bugün en tombul güvercinimdi benim zaman

Kırmızı ayaklarıyla kalbime konup sonra uçan

"Hain karanlıklar devam etmekte

Çocuğum ikimiz kaldık."

Sözleri tekrarlayarak yok eden çocuk gibiyim

Bu tozlar her şey efendimiz, sözler ise hiçbir şey

Zavallı kendim!

Tasfiye edilmiş bir merkez komite üyesi gibisin.

Çünkü sahibini görmediği sesleri şiir sanır insan.

Terk edilmiştim. Bu kesindi.

İyilik dolu akşamlarım olsun istemiştim.

Yalnız kalıplardan vurarak buz parçalarını

Bazı akşamlar kalbimle karıştırıyorum.

"Kelimelerin azı dişini çekeceksin ki seni yemesin, kuyruğunu keseceksin ki başkalarını hiç sevmesin."

İnsanlar aradığında gelmezler, aramadığında keşke beni çağırsaydın derler.

Sanırım karanlık bir kömürlükte

Güneşli bir sabahtın. İçime dokunan

Bir halin vardı Ölüme benzeyen

Hayata benzeyen bir yanın vardı

İnsan ıslansa biraz aklından kuş sürüleri mi taşar?

Ben de icabında bir hafıza mağduruyum.

Kalbine mektup yazamıyor insan.

Kızınız manayı fazla zorluyor

Bana bazı şarkılar lazım ahbap

hafif şarkılar, acı olmayan şarkılar

çok şarkıya ihtiyacım var

Tutam tutam saçlarımı savuracak şarkılar

Acı aniden diner yağmurun dindiği gibi

Bazen sadece tanrı öyle istediğinden

Karnımda hissiz bir şiir var

İçimde durmadan bölünen şiirler

Birlikte yok olacağımız şiirler

Hiç borcu olmayan şiirler

Ve bu yüzden çok acıyan şiirler

Yusuf Atılgan- Aylak Adam

Birden kaldırımdan taşan kalabalıkta onun da olabileceği aklıma geldi. İçimdeki sıkıntı eridi.

-Şimdi gitmeyeyim mi?

-Bilmem ki. Kalın isterseniz.

Kaldı.

Kadınların neden evlendiklerini anlıyorum: Yalnız kalabilmek için.

Bazen, görünür bir sebep olmadan, insana önünden geçtiği yapı, bir sokak köşesi, üstünde oturduğu sandalye hayatında önemli bir yer tutacakmış gibi gelir.

Neden insanlar durup gülmüyorlardı?

Bunca lüzumsuz eşya vardı da, neden en gereken, bir sigara küllüğü yoktu. Kadınlar da böyleydi. Dünyada gereğinden çok kadın vardı ama, yalnız bir teki yoktu.

Böyle içten yalnız çocuklar gülebilir. Bir de deliler.

Korkmuyorum artık, seviyorum,

Gerçek olan içimdeki bu boşluk mu? Değil! BİR ŞEY VAR, AMA EKSİLE EKSİLE VAR.

Tutunacak bir şey olmadı mı insan yuvarlanır.