Boş bir sayfayı doldurmaya nerden başlanır, derin bir kırığın hangi ince çatlağından?
Bir yerlerde yaşamın anlardan sonsuza doğru uzanan bir zincir olduğunu okumuştum bir zamanlar. Doğru bulmuştum bu sözü. Oysa şimdi anlamaktan uzağım. Bir bilici başıma gelecekleri önceden söylese asla inanmazdım. Birden bir şey oluyor ve zincir kırılıyor.
"İnsan uzun süre tek başına yaşadığından yalnızlık hastalığına yakalanıyor." dedi. "Özel alanına adım atacak herkes düşman görünüyor gözüne."
Onu sevmek ve dünyadan saklamak istiyordum.
Aşktı bu, emindim. Beni güldürebilir, hıçkırıklara boğabilir, süründürebilirdi.
Evlenmek iki insanı birbirine uydurmak için üst üste koyup ütülemek gibi zorlama bir iş. Ama yine de güzel.
Akşamları ev alacakaranlığa gömülmeden önce sokaktaki ağaçlarda yalnız, hüzünlü kuşların umutsuzluk ve yıkımımı öttüğünü duyuyorum ve AŞK BİR RASTLANTI, diye düşünüyorum, SONUÇ KİME RASTLADIĞINA BAĞLI.
Sonunda insanın içinde elvedaların yankısından başka bir şey kalmıyor...
Öylece, kanatsız, ölüme atlar gibi kendimi boşluğa bırakmak istiyorum bazen.
Mutluluk güvenilir bir duygu değil.
BU KADAR SEVME BENİ, BÖYLE SEVME, RAHATSIZ OLUYORUM.
Sevdiğin insanı kendine yabancı hissettiğin an. bir şeylerin yolunda gitmediğini bilmezlikten gelmeyi sürdürdüğün uzun günler ve gecelerden sonra bir akşam ansızın kesin olarak bildiğin an. Apansız şiddetli bir düzensizlik duygusu ve derin bir güceniklikle çarpılarak her şeyin bittiğini anladığın an.
Sesi olmayan bir ağzım olduğunu bilmiyordum. Sessizliğimin ne kadar yırtıcı olduğunu.
Sözcükler yuvarlanıp yerlere düşüyordu ve ben nasıl olup da hep birlikte baş aşağı aşağı aşağı düştüğümüzü anlayamıyordum.
Ben de suçluydum elbette, sözcüklere bağlanmanın tehlikeli olduğunu bilmeliydim, sözcüklerin geçiciliğinin gerçekdışı oluşlarıyla ilgisini de. Sözler ortadan kalktığında duygular ve görüntüler de kusurlu ve güvenilmez hale geliyordu.
Bir panzehir gerek bana, kendi zehrimden ölmemek için.
