Gülümsüyorum, her anlama gelebilecek profesyonel bir gülümseme bu. Sonra tezgaha dönüyorum.
Kederin kendine özgü bir kokusu vardı. Rutubet, doğru düzgün havalandırılmayan kilise salonları ve kalitesiz poşet çay kokuyordu. Özellikle tek kişilik akşam yemekleri ve soğuktan kamburlaşarak içilen bozuk sigaralar gibi kokuyordu. Spreylenmiş saç ve koltuk altı kokuyordu, umutsuzluk batağının içinde küçük, kullanışlı zaferler.
"İyi" dedi Sam bana yan yan bakarak. "İşte böyle. Bütün ergenlerin her şeye evrensel cevabı. Savaşa, açlığa, piyangoyu tutturmaya, dünya çapında ün kazanmaya, hepsine aynı. Hepsi iyi."
Hepimizin tek istediği buydu; en sonunda kederimizden azad edilmek. Ölülerin dünyasından serbest bırakılmak, kalplerimizin yarısını yer altında kaybetmek ya da küçük porselen kaplarda sıkışması.
Biliyor musun Lily, belki de bazı şeyler diğerlerinden daha uzun sürüyordur. Bence biz de oraya geleceğiz.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder