Bu yalnızlık; bu yalnızlık ruhu imha ediyor dostum.
Niye bırakayım seni Jale, niye bırakayım seni- BENDE SENİN DEVAMIN VAR.
Sende hiçbir şeyin yanıtı yok
Baştan başa bir arayışsın sen
Bizler şair ruhlu insanlar olarak doğmuşuz dostum, bu yüzden bu kadar ızdırap çekiyoruz.
Şefkat başka bir şey- ne sevgiye benzer ne salt acımaya- şöyle bir bulut. bir sis gibi sarar adamın içini- ince bir tül flüt sesi- bir bakıştır- bir şeyler dilemenin bir eğilişidir- bir susuş bir dinleyiştir- bir gizli alemin renk renk resimleridir tutar içini- yeşiller maviler- hepiniz mutlu olun hepiniz mutlu olun diye bağıran bir şeytanminaresidir- bir adamın çivilenirken tebessüm etmesi- bir kadının kemanıyla kendini denize atması- parmakları barut kokan, dağlarda bir karış sakalıyla gezenin yalnızlığıdır şefkat-
Gözyaşlarımıza bile sahip olamadık- başkasına ve başka hesaplara göre akıp gitmekteyiz.
İnsanlar öldürülerek sevilir unutma
Nedir asıl sorun diye düşünüyorum. Asıl sorun? Asıl sorun? Asıl sorun tek başına ayakta durabilmekte, yalnızlığı öğrenebilmekte mi? Asıl sorun sevgisiz yaşayabilmekte mi? Sevgisiz kalıp direnmeyi, sevgisiz kalıp gene de boyun eğmemeyi, dilenmemeyi öğrenmekte mi? Asıl öğrenmemiz gereken şey sevgisiz bir yaşam düzeni mi?
Bir düşünce olarak, nakşedilmiş bir bilgi olarak genlerimize, vardır;yokur demeye dilimizin varmadığı; kıyamadığımız için yok olmasına, elbirliğiyle yalandan var ettiğimiz bir sözcük, olmasını hep istediğimiz ve isteyeceğimiz bir umuttur aşk, bu umudu çalmaya kimin gücü yeter insandan?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder