Neden her şeydi.
Düşünün ki 'zaman', bu dünyada bilip bilebileceğiniz en istikrarlı şeydir. İşini fazla ciddiye alan bir memurdan bile beter şaşmazlıktadır. O hiç uyumaz.
Kimisi zamanla duyarsızlaşırdı işte böyle. Yüklerle yaşamaya alışırdı. Kimisi de her şeyi sırtından attığı gibi kaçıp uzaklaşmak isterdi. Hiçbir yükü bir adım ötesine kımıldatmaya mecali olmazdı. Ya da isyanla her şeyi parçalamak, un ufak etmek isterdi.
Zaten her şeyin anlamı zamanla birbirine karışıp kaynaşmıyor mu? Kelimeler söylemek istediklerinden ayrılıp yeni imgelerle boğulduğunda ölmüyorlar mı zaten?
'Neyse'lerden nefret ediyordum. Sizi ve sözlerinizi yemeğin ardından masada kalan ekmek kırıntıları gibi sıyırıp çöpe atmak istiyorlardı.
Oysa yaşarken dünyayı anlamak için ne kadar yırtınırsanız yırtının, bunu başaramazdınız.
Belki de sürüklenmekten korkuyordum.
"Nerdeyim?" diyordum kendime. Hayır, bu soruyu sormak istemiyordum. En tehlikeli, en kaçınılması gereken sözcüktü bu...
Ha unutmadan söyleyeyim, bir gün mutlaka sizin de dinlediğiniz son bir şarkı olacak. Onu iyi seçin...
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder