Okuma toplumsal zamanın örgütlenmesine bağlı değildir; o aşk gibi, bir varolma tarzıdır.
İnsan hayatta olduğu için ev yapar, ama ölümlü olduğunu bildiği için kitap yazar. Sürü halinde yaşadığı için topluluk içinde oturur, ama yalnız olduğunu bildiği için okur.
Sevmek, nihayetinde, tercih ettiğimiz şeyleri tercih ettiğimiz birilerine bağışlamaktır.
Okuma vakti her zaman çalınmış vakittir. Tıpkı yazma vakti veya sevme vakti gibi.
Neyden çalınmış?
Yaşama görevinden çalınmış mesela.
Şüphesiz onun içindir ki metro- söz konusu görevin bayatlamış sembolü- dünyanın en büyük kütüphanesi oluvermiştir.
Okuma vakti, sevme vakti gibi, yaşama vaktini genişletir.
Zaman çizelgemiz açısından düşünülecek olsaydı, kimse aşık olmaya kalkışmazdı. Kimin vakti vardır aşık olmaya? Ama kendine sevme vakti tanımayan bir aşık gördünüz mü hiç?
Okumaya vaktim hiç olmadı, ama hiçbir şey, beni sevdiğim bir romanı bitirmekten alıkoymadı.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder