Dengesiz Bir Aşkın Anatomisi

 

Bir çocuğun yokuş aşağı koşması gibi seni düşünmek...

Biraz heyecan, biraz da düşecekmiş korkusu...

Cemal Süreya

 

 

 

 

 

 

 

 

Beklemekten başka çaresi olmayan o zoraki olgunluğumuzla oturup bir şeyler olup bitsin diye susuz çölümüzde kavruluruz.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Yara en çok avucunun içindeyse sana aittir; sıkarsın avucunu, canan yanar ama senden başka kimse bilmez neden acıdığını...

Jean-Christophe Grange

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Gözlerinin içine baktım. Gözleri güldü. Bakışlarıyla huzur doldum.

Yerimden doğruldum.

Elini yavaşça bıraktım.

Durdu...Bekledi...

"Hoşçakal" dedim.

"Hoşçakal" dedi.

Yürüdüm ve odayı terk ettim.

Yürüdüm ve o evi terk ettim.

Yürüdüm ve o kalbi terk ettim.

Ardıma bakmadım. Peşimden gelmedi.

Çünkü biliyorduk ki, bu bir vedaydı.

Son veda...

 

 

 

 

 

 

 

"Çok"lar böyleydi işte...

Çoklar yorardı, çoklar bitirir ve tüketirdi. Çok sevmek, çok aşık olmaz, çok sevmek ya da çok sevilmek...

Bize de olan buydu işte. İçimizin "çok"ları bizi tüketmiş, duygularımızın gücü ve içimizin istikrarsızlığı bizi eritip bitirmişti.

 

 

 

 

 

 

 

 

Ne hareket edebilmiş ne de bir şey söyleyebilmiştim. Yapamamıştım. Çünkü yapsaydım ağlamaya başlardım...

Arkasını dönüp de bizi bırakmadan hemen önce gözleri son kez gözlerimle buluştu.

"Bana her zaman mutlu olmak için çabalayacağına söz ver."

Ve o hüzünlü gülümseyişi son kez ruhuma doldu...

"Söz veriyorum!"

Onu sonsuza dek kaybetmeden önce... Son sözü,

"Seni sevmekten asla vazgeçmedim!" oldu.

 

 

 

 

 

 

 

 

Biz mükemmel miydik, bilmiyorum...

Çünkü benim mükemmelim herkesin mükemmeli gibi olmadı hiçbir zaman. Çünkü ben hayatım boyunca kusurları mükemmel saydım; defoları, çizikleri, hatta yara izlerini ve kırılıp kendini onarmayı başarabilmiş ruhları...

Mükemmel benim için buydu işte: mükemmel olmayan her şey!