Gülten Akın- Kırmızı Karanfil

Yaşasak ya ha deyince

Böyle neden korkuyoruz

Ah kimselerin hali yok

Durup ince şeyleri anlamaya

Çarşılarda erkek adları söylenir kadınlar gizli

Sana kim taktı bu sorumluluğu kadınsın

Nerden aldın "olmaz"ları o "geçilmez"leri

Bir yanından -senin değil öbür yanın- geçiyorum

Sevememek biraz yorgunluktandır

Danıel Pennac- Roman Gibi

Okuma toplumsal zamanın örgütlenmesine bağlı değildir; o aşk gibi, bir varolma tarzıdır.

İnsan hayatta olduğu için ev yapar, ama ölümlü olduğunu bildiği için kitap yazar. Sürü halinde yaşadığı için topluluk içinde oturur, ama yalnız olduğunu bildiği için okur.

Emily Bronté- Uğultulu Tepeler

Cennet benim yerim değil gibi geldi bana. Yeniden dünyaya dönmek için ağlaya ağlaya bir hal oldum.

Yeryüzünde her şey yok olsa da yalnız o kalsa, ben var olmakta devam ederim; başka her şey yerinde dursa da yalnız o yok olsa, evren bana tümüyle yabancılaşır.

Linton'a olan sevgim ormandaki yapraklar gibidir. İyice biliyorum ki, kış ağaçları nasıl değiştirirse, zaman da benim sevgimi değiştirecektir. Heatcliff'e olan sevgim ise toprak altındaki değişmez kayalar gibidir. Görünüşte pek hoşa gidecek yanı yoktur, ama onsuz olmaz.

Reşat Nuri Güntekin- Dudaktan Kalbe

Kenan zaten yaratılıştan büyülüydü. Bir şeye alakadar olması için onu kaybetmesi, bir şeyi sevmesi için ondan ümit kesmesi lazımdır.

Bazı gizli hastalıklar vardır. İnsan onların nerede, nasıl başladığını tayin edemez. Yaralar öyle ince ve naziktir ki müphem, leziz heyecanlara benzer tesemmümleri yeni başlayan sarhoşluklar gibi tatlı ve neşelidir; ağrılar yeri bilinmeyecek kadar sağır ve müphemdir. Zaman zaman vücudun derinliklerinden boğuk, müphem şikayetler gelir. İçin için yiyip bitiren hastalığın bundan başka alameti yoktur.

Benim Lamia'ya olan aşkım işte bu neviden bir hastalık... artık hakikati kendimden saklamaya lüzum görmüyorum.

Sade şundan eminim ki bu sevda kalbime işlemiş... Ben ölmeyince içimden çıkmayacak.

Jeanette Winterson- Tutku

İnanç oldu mu her şey mümkündür.

Karanlıkla ölümün aynı şey olduğunu düşünürdüm eskiden. Sanki ölüm, ışığın yokluğuydu. Sanki ölüm, insanların alışverişlerini, sevişmelerini her zamanki gibi ama daha inançsızca sürdürdükleri bir gölgeler diyarından başka bir şey değildi. Gece, gündüzden daha geçici gelir insanlara, özellikle de aşıklara; daha az belirlidir ayrıca. Bu bakımdan yaşamlarımızın bir özetidir, çünkü yaşam belirli değildir ve geçicidir. Gündüz bunu unuturuz. Gündüz her şey sonsuza dek sürüp gider. Burası hiçbir şeyin belirli olmadığı bir kent. Yıllar ve yüzler birbirlerine benzer ama değildirler. Ölüm de böyle olacak. Hiç tanışmadığımız insanları tanıyıp duracağız sonuna dek.

Ama karanlık ile ölüm aynı değil.

Biri geçici, öteki değil.

Thomas Hobbes- Leviathan

Kitaplar, bilinmeyen şeylerden doğar ve yazıldıktan sonra uzun ömürlü olmaları, anlaşılamamalarıyla doğru orantılıdır.

İnsan bir kez kendine karşı olmaya başladı mı, başka herkesin de karşı olduğunu düşünür.

Sophokles- Elektra

Dikkat et, insanlara böyle bir kanun vazetmekle, kendi felaket ve pişmanlığına sebebiyet vermiş olmayasın? Çünkü birine karşılık başka birini öldürmeye hakkın varsa, adalet yerine gelsin diye en başta senin ölmen lazım.

Görüyorum ki ancak ölüler ıstırap çekmiyor.