Hiçbir şey söylemedik çünkü sözcükler bize mani olurdu. Sözcükler yalan olurdu. Sözcükler olmadan seviştik, ancak her şey olup bittikten sonra kendimi düşünürken yakaladım: Bu akmasın. Sadece bu.
Dünya sürprizlerle dolu. Hepimiz, kendimize ve etrafımıza yabancı olarak doğuyoruz. Arada sırada usulen birbirimizi tanıyoruz.
"Kalbi feryat etti" Bence bu hepimizi temsil ediyor; evrensel bir şey. Seni, Simon'ı, beni, Jason'ı. Carol'ı bile. Hatta E.D.'yi. İnsanlar evrenin ne kadar büyük olduğunu ve insan yaşamının da ne kadar kısa olduğunu anladıklarında, kalpleri feryat ediyor. Bu bazen bir neşe çığlığı oluyor. Jason için böyle olduğunu, onun hakkında anlamadığım şeyin bu olduğunu düşünüyorum. Korkunç bir yeteneği vardı. Fakat çoğumuz için bu bir korku çığlığı. Yok olma korkusu. Anlamsızlık korkusu. Kalplerimiz feryat ediyor. Belki Tanrı'ya karşı, belki de sadece sessizliği bozmak için.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder