Hiç kalbinde kırmızı çiçekler açtı mı senin?
Bir çeşit deliliği gündelik bir işmişçesine yaşadığımızı düşünüyorum.
İnsanlardan uzak durma çabamın sonuçsuz kaldığı yerlerden biri daha...
Ona bakmak yeniden uçurumlara yuvarlanmak, dikenli tellere takılmak, cam kırıklarına basmak. Ama buraya bununla yüzleşmeye geldim, bu kez hepsini yaşayıp bitirmeye... Sonunda cesaretimi toplayıp ona bakıyorum. Ve ağzımda o metalik tadı hissediyorum. Safra belki de ya da gerçekten ölümün tadı. Ben ölümün tadını biliyorum.
Kendi gri duvarlarına bakıp çok uzaklardaki denizi görebiliyor mu acaba?
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder