"İşte hikaye böyle sona erer." dedi bana. "Çığlıklarınla değil. Öfkenle değil. Sessizliğinle."
 |
İnsan ada gibi değildi. Bizi sevenlere ihtiyacımız vardı. Bizden nefret edenlere ihtiyacımız vardı. Bizi hayata bağlayan, yaşama ve hissetme nedeni verenlere ihtiyacımız vardı.
Bana kalırsa büyümenin en kötü tarafı, artık her şeydeki çatlakları görebilecek kadar akıllanmış olmamız.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder