Eğer, bu acımak hissiyle beraber, en acı sahnelerin karşısında bile içimde zaman zaman kendini gösteren, hayatın gülünecek tarafını gösteren tebessüm olmasa bu kupkuru dünyada, sonu gelmeyen ıstırap içinde nasıl yaşanır veya vak'a bulunurdu bilmem.
Evet, hadiselerin tesiri tahmine sığmayan fırtınalar gibi insanları, bir an evvel yeşil ve şen yapraklar halinde sallandıkları dallardan söküp boşluklara fırlattıklarını henüz bilmiyordum.
Anladık ki insan sürülebilir, hatta imha edilebilir, fakat fikir öyle değil. Fikir kafadan kafaya, devirden devire atlar geçer ve kendini gösterir.
Ben ölümden değil, ama topraktan korkuyorum.
**
Mezarlıkta bile kalabalıktan, gürültüden nefret ederim.
Hiç yorum yok:
Yorum Gönder