28 Aralık 2014 Pazar

İnci Aral- Sadakat



Boş bir sayfayı doldurmaya nerden başlanır, derin bir kırığın hangi ince çatlağından?






Bir yerlerde yaşamın anlardan sonsuza doğru uzanan bir zincir olduğunu okumuştum bir zamanlar. Doğru bulmuştum bu sözü. Oysa şimdi anlamaktan uzağım. Bir bilici başıma gelecekleri önceden söylese asla inanmazdım. Birden bir şey oluyor ve zincir kırılıyor.






"İnsan uzun süre tek başına yaşadığından yalnızlık hastalığına yakalanıyor." dedi. "Özel alanına adım atacak herkes düşman görünüyor gözüne."






Onu sevmek ve dünyadan saklamak istiyordum.






Aşktı bu, emindim. Beni güldürebilir, hıçkırıklara boğabilir, süründürebilirdi.






Evlenmek iki insanı birbirine uydurmak için üst üste koyup ütülemek gibi zorlama bir iş. Ama yine de güzel.






Akşamları ev alacakaranlığa gömülmeden önce sokaktaki ağaçlarda yalnız, hüzünlü kuşların umutsuzluk ve yıkımımı öttüğünü duyuyorum ve AŞK BİR RASTLANTI, diye düşünüyorum, SONUÇ KİME RASTLADIĞINA BAĞLI.






Sonunda insanın içinde elvedaların yankısından başka bir şey kalmıyor...






Öylece, kanatsız, ölüme atlar gibi kendimi boşluğa bırakmak istiyorum bazen.






Mutluluk güvenilir bir duygu değil.






BU KADAR SEVME BENİ, BÖYLE SEVME, RAHATSIZ OLUYORUM.







Sevdiğin insanı kendine yabancı hissettiğin an. bir şeylerin yolunda gitmediğini bilmezlikten gelmeyi sürdürdüğün uzun günler ve gecelerden sonra bir akşam ansızın kesin olarak bildiğin an. Apansız şiddetli bir düzensizlik duygusu ve derin bir güceniklikle çarpılarak her şeyin bittiğini anladığın an.






Sesi olmayan bir ağzım olduğunu bilmiyordum. Sessizliğimin ne kadar yırtıcı olduğunu.






Sözcükler yuvarlanıp yerlere düşüyordu ve ben nasıl olup da hep birlikte baş aşağı aşağı aşağı düştüğümüzü anlayamıyordum.






Ben de suçluydum elbette, sözcüklere bağlanmanın tehlikeli olduğunu bilmeliydim, sözcüklerin geçiciliğinin gerçekdışı oluşlarıyla ilgisini de. Sözler ortadan kalktığında duygular ve görüntüler de kusurlu ve güvenilmez hale geliyordu.






Bir panzehir gerek bana, kendi zehrimden ölmemek için.




21 Aralık 2014 Pazar

Ah Muhsin Ünlü- Gidiyorum Bu


İşte sen gülüyorsun
ve beni daha geniş bir salona almış oluyorlar





Hayat bir yanıyla güzeldir canım, sen de güzelsin.






Yani ya bu eller öpülür, ya sen öldürülürsün.





Ah aşk!
Bir topluluğun fotoğraf çekildikten sonra 
Dağıldığı
An.





İşte sen gülüyorsun
ve beni daha geniş bir salona almış oluyorlar





Artık seni bir çiçeğin yerine kopartmak
İstiyorum sevgilim.





Ayakkabılarını kapımın önünde görmeyi istiyorum!
Çünkü bu,
Seni seviyorumun içine nal salmak demektir





Ben dünyaya karşı 'durmak' ile meşhurum





İnsan olmak bizzatihi sansasyoneldir
Diline döktüğüm dilleri hatırlasana...





Ne tuhaf anneler ölürken çocuklarının
Anneler ölürken bile çocuklarının ellerini bırakmıyorlar ne tuhaf...