Çocukluğun kendini saf bir biçimde akışa bırakması ne güzeldi. Yiten bu işte!
Bir an sonra yok olacak yontuların
yanılsamalı gölgelerine
sığınmıştık.
Bir gün bir eşikte
belki bir eşikte
Kollarına alabilir dünyayı...
Veda geliyor şimdi, öğretmek için
sevgilenmeyi, uçuşan, geriye dönen vakitte.
Kime, kime gönderiyor incelen yapraklarını
yüzün, kavisin beyaz yanağıyla?
Bundan gözlerim göğe çevrili, ellerim denizde.
Bu şehrin insanları dostum
Yokuşları mutsuz çıkıp da
mutlu mu inerler?
Ellerim: eksik cennetim benim.
Onun bedeni bir tımarhane.
İçinde çok işçi, deli ve çalışkan!
Ey, iki adımlık yerküre
Senin bütün arka bahçelerini
gördüm ben!
